Er zijn voor zover ik weet twee verhalen over de oorsprong van het woord Didgeridoo. De eerste is de verklaring die je vaak hoort. Als je bepaalde traditionele ritmes hoort, dan klinkt dat soms als Dit-zjurrr-ie-doo. Het klinkt dus vrij aannemelijk dat de eerste Westerlingen die een didge hoorden een dergelijke klank hoorden, en daarom het instrument maar zo genoemd hebben. Net als wij een Koekoek Koekoek noemen, omdat de zang van die vogel op "Koekoek" lijkt. Met een mooi woordt heet dit een onomatopee, een woord dat eigenlijk een klankomschrijving is..

Het woord Didgeridoo komt -voor zover bekend- niet voor als Aboriginal woord. Je hoort woorden als Yidaki, Bombo, Illpera, Gurrmurr, maar niets dat op Didgeridoo lijkt. Het woord Didgeridoo is pas voor het eerst in 1919 op geschrift gezet. 

Dymphna Lonergan werkt (begin 2003) aan haar PhD thesis (proefschrift) over de Ierse invloed op Australisch Engels. Zoals je misschien weet zijn er redelijk wat Ieren naar Australie getrokken. Mark Atkins bijvoorbeeld, is half Aboriginal en Half Iets. Dymphna heeft een theorie dat het woord Didgeridoo is afgeleid van twee Ierse woorden. Deze woorden zijn dúdaire and dubh. Dit zijn Gaelic woorden en de uitspraak daarvak is niet altijd even makkelijk. Deze woorden worden waarschijnlijk uitgesproken als Doodjerreh en Doo. Sommige mensen die Gaelic spreken schijnen dit echter weer te bestrijden. Het eerste woord betekent Trompetspeler en het tweede woord betekent Zwart. Als je die twee worden achter elkaar zet, zoals het in de Gaelic grammatica hoort: bijvoeglijk naamwoord acher het zelfstandig naamwoord (net als in het Frans), krijg je de uitdrukking "Zwarte Trompetspeler". En dat klinkt verrassend veel als Didgeridoo...

Wat de echte oorsprong is? Ik weet het niet, maar heb wel het vermoeden dat de onomatopee de meest waarschijnlijke is. Met wat fantasie kun je immers van veel woorden ook andere verklaringen geven. 

De muziek (of eigenlijk is het volgens het boekje niet echt muziek) op de CD is, zoals je aan de titel kunt verwachten, meditatief, "dromerig". Er zitten geen heldere vaste muzikale ritmes in, hoewel je er bijna altijd wel een twee, drie of vierkwarts ritme uit kunt halen, omdat dat nou eenmaal makkelijker is om te spelen. Maar moeilijke ritmes is dan ook helemaal niet het doel van deze CD. De didge, begeleidt met clapsticks, rainsticks en andere percussie en zelfs wat mooie boventoonzang is bedoeld om lekker op weg te dromen. En dat lukt vast wel. Persoonlijk luister ik niet zo vaak naar dit soort spel, omdat ik meer georienteerd ben op een manier van didge spelen die beter bij modernere Europese muziek past. Maar het grappige is dat als ik 's avonds op de bank zit en ik wil wat ontspannen spelen, dan komt het vaak toch wel in de buurt van wat op deze CD staat.

Samengevat geeft de titel goed weer wat je kunt verwachten. Geen lekkere ritmes, wel lekker ontspannen geluid.

Eerder nieuws: