Van de Webmaster

Na een lange treinreis, die om 9 uur 's morgens in Eindhoven begon, kwam ik na 3 keer overstappen tegen 5 uur 's middags in Neustadt in het Zwarte woud aan. Daar een bus gezocht die verder ging naar Eisenbach. Gelukkig was er een vriendelijke treinreiziger die ook naar Eisenbach moest die me de bus wees. In de trein van Keulen naar Freiburg -een rit van 4 uur- nog gezellig gebabbeld met een zekere Jasmine, een Duitse lerares die een aantal jaar geleden toevallig een jaar in Australie had doorgebracht en daar een didge had gekocht. Blijkt het toch weer een klein wereldje te zijn.

In Eisenbach hing al een wat dreigende lucht en de regen die voorspeld was (en mij ook regenkleding mee had doen nemen) zat er duidelijk aan te komen. De volgende dagen waren erg regenachtig. In plaatsen niet al te ver van Eisenbach was er zelfs flink veel water overlast. Het deed Djalu en zijn familie vast aan het regenseizoen denken. Alleen was het hier een stuk kouder, dat wil zeggen, voor ons Hollanders nog net vol te houden in een T-shirt (andere kleren had ik niet bij me, het was immers zomer en ik ging naar het Zuiden), maar voor Djalu zijn familie was het stervenskoud. Ze liepen in extra kleren rond en droegen zelfs dikke wanten. En in het cursuslokaal -wat normaal gesproken een boogschiet hal was- warmden ze zich aan de houtkachel.

Toen ik aankwam werd ik al hartelijk begroet door Guam Lim die de groep begeleidde en ook de familie van Djalu, die net na de eerste cursusdag in het hotel binnenkwam, begroette me hartelijk. Een goed begin van de 2 dagen in Eisenbach.

Dinsdag begon ik aan de eerste workshop. Eerst vertelde Guam iets over Djalu, dat hij de stamoudste is en dat men in de Aboriginal gemeenschappen gewend is dat men naar een stamoudste alleen luistert en hem niets vraagt. Aan de andere kant wist men ook wel dat wij westerlingen veel sneller vragen stellen, dus als er iets gevraagd werd, werd daar door iedereen goed mee omgegaan.
Voor we begonnen legde Djalu wat uit over didgeridoos, vertelde dat hij een open atmosfeer wilde, waar iedereen op gelijk niveau tegen elkaar kon spreken zonder kwaad te worden als je iets zei. Om te zorgen dat niemand ziek zou worden van wat er uitgelegd werd, begonnen ze met een reinigingsceremonie, die normaal gesproken alleen gedaan wordt voor jongens die beginnen aan de eerste initiatie tot volwassenheid. Blanken zijn bij een dergelijk ceremonie eigenlijk nooit aanwezig, maar voor ons werd een uitzondering gemaakt. En vrouwen hoorden er al helemaal niet bij, maar ook hier bleek weer de openheid van Djalu. De aanwezige vrouwen (en zelfs de drie Aboriginal vrouwen die erbij waren) mochten erbij blijven, als ze hun buik maar afschermden met hun handen.

Daarna de workshop. We moesten in een kring gaan zitten en ik kreeg het gevoel dat we op dezelfde manier les kregen als de kinderen als ze de ritmes uitgelegd krijgen. Djalu of zijn zoon Larry legden een ritme uit, speelden het een paar keer voor, en vervolgens mocht iedereen één voor één laten horen hoe hij of zij het speelde. En af en toe speelde Djalu of Larry het ritme weer voor. Om de maat te houden waren er steeds clap-sticks bij aanwezig. Het was zelfs zo, dat het niet precies hetzelfde spelen van het ritme minder erg was, zolang je maar precies in de maat speelde. Als je niet in de maat speelde maar het ritme verder exact goed had, was het niet goed en mocht je nog een keer proberen.

Die middag nam een half-bloed Indiaan afscheid en om Djalu en zijn familie te bedanken voerde hij een Indianen dans op. Zag er leuk uit, maar ik had er heel erg het gevoel bij dat het niet echt was, gewoon ingestudeerd of zo. Vervolgens kwam Djalu en zijn familie aan de beurt om van de Indiaan afscheid te nemen. Ook zij waren in vol Aboriginal ornaat en er werd een kleine corroboree opgevoerd. In tegenstelling tot wat de Indiaan deed, kwam dit zo echt en recht uit het hart over. Terwijl de mannen zongen, op hun clapsticks sloegen, didge speelden en dansten kon je ook de vrouwen -in het begin in de achtergrond, later namen ze volledig deel- op een heel lieve manier mee zien dansen. Op foto's is zoiets helaas moeilijk vast te leggen.

's Avonds zou iedereen in principe bij het kampvuur samen komen, maar door de regen gebeurde dit helaas niet tijdens de twee dagen dat ik er was. Carolus kwam na mij en heeft dat wel mee gemaakt (en jaloers dat ik was toen ik zijn verhalen hoorde :-)  ).

De tweede dag dat ik er was waren er weer workshops. Deze keer zowel door Djalu als door Larry, oftewel in twee groepen: beginners en gevorderden. Ook nu weer werden er regelmatig songlines gezongen en gespeeld. Djalu's vrouw (die het Engels wat beter beheerste dan Djalu) vertelde zo ongeveer waar de songlines over gingen. Eén songline was over het ontstaan van de Didgeridoo. Hoe deze uit het water was gekomen en door het land was verspreid. Ook nu weer was het puur genieten.

En donderdag was het weer tijd om terug naar huis te gaan (om zaterdag in Ruigoord te kunnen zijn). Het weer begon gelukkig op te knappen, zodat Djalu's familie weer wat aangenamere temperaturen kreeg en zodat er 's avonds weer bij het kampvuur verhalen verteld konden worden. Helaas heb ik dat laatste niet meegemaakt, maar ik hoop dat Djalu Europa volgend jaar weer bezoekt/kan bezoeken....

Roland

Sfinks