 |
 |
 |
|
|
|
[Reageer op mijn dagboek]
[Lees
de reacties op mijn dagboek]
[Terug
naar Didge Web]
| 16 Januari 2001 ; 22:44:17 |
|
Goed, het normale leventje is weer in volle gang in Nederland. Hoe zijn de foto's jullie bevallen? Het laatste rolletje is bijna in ontwikkeling. Of er nog foto's bij zijn die voor de site interessant zijn weet ik niet, maar dat zien we tegen de tijd dat ze ontwikkeld zijn wel weer. Nu denk ik dat het heel belangrijk is jullie te vertellen hoe het leven terug hier me eigenlijk bevalt, of eigenlijk tegenvalt. Ja, want ik heb echt heimwee naar Oz. Raar? Nee volgens mij niet. ik heb nog eens met een aantal andere mensen gesproken die ook geweest zijn, (onder andere Casey) en zij denken er allemaal hetzelfde over. Iedereen wil terug en gaat dat dan ook zeker in de toekomst doen. Ik kan dus ook niet achter blijven. Nu al weer heb ik het gevoel dat ik al het geld wat ik nu verdien bij mijn oude baantje bij Maas, in de pot moet gaan stoppen voor mijn nieuwe reis naar Australie. Het geeft me een goed gevoel hieraan te denken. Nu al weer ben ik volop oude videobanden over Oz aan het kijken en boeken aan het lezen. Er zijn nog altijd een hoop dingen die ik zeker nog wil gaan bezichtigen. Onder andere zo'n beetje heel het westen en Katharine. Verder wil ik graag terug naar Darwin, van die stad plus streek heb ik nog veel te weinig gezien en natuurlijk breng ik weer een bezoekje aan Cairns, om al mijn vrienden weer te zien. En natuurlijk als alles mee zit, hoop ik zodanig contact te houden met Mark Atkins, dat ik ook daar nog een bezoekje kan brengen. Maar goed, dit ligt voor nu allemaal weer wat ver weg om nu al over na te denken, maar ja, ik kan het eigenlijk niet laten. 
Nu voel ik me in ons koude kikkerlandje ook erg opgesloten en ik heb sterk behoefte aan avontuur. Hopelijk vind ik dat een beetje in een nieuwe studie. Ik hoop dan ook zo snel mogelijk een eigen woonruimte te vinden. Ik heb zelfs aan studeren in het buitenland gedacht, of om deel te nemen aan een uitwisselingsproject tussen scholen uit verschillende landen. we zullen wel zien. Nou, ik denk dat ik het hier voorlopig maar weer bij laat. Ik zou het erg vinden om deze pagina te moeten stoppen, dus ik blijf brainstromen over nieuwe dingen en smeuige details die ik vergeten ben te vermelden over mijn tijd in Oz. xxx Ceetje!!! |
| 1 Januari 2001 ; 17:48:02 |
|
Heeeeeeejjjj!!!!! Hier ben ik dan weer. Terug van weggeweest. In ons koude kikkerlandje dus. Wel wennen hoor. Gelukkig ben ik niet ziek geworden. (AFKLOPPEN!!!) In elk geval, ben ik al over mijn vliegtuigbeen heen. Hehe. Maar ik moet zeggen dat het niet meevalt om weer in mijn oude leventje terug te vallen. Mijn gedachten zijn bijna iedere minuut van de dag bij Oz. Dat kun je je niet voorstellen. Het valt me eerlijk gezegd best zwaar, nu ik besef dat ik dus niet daar ben maar hier. Ik kan nog wel terug gaan, maar dat zou stom zijn. Dan zou deze kerst heel erg duur geworden zijn. Ach en weet je wat, ik heb wel een heerlijke kerst achter de rug gehad en ook een leuk nieuwjaar. Wel anders dan anders, maar in elk geval heb ik al mijn vrienden zo'n beetje weer gezien en dat voelt erg goed. Toch voelt dat allemaal erg normaal. Er is hier gewoonweg niets veranderd. Zo raar. Voor mij is het ook normaal om al de gezichten in deze omgeving weer te zien. Maar zij vinden het waarschijnlijk wel iets anders. Namelijk, zij hebben me een poos in hun eigen omgeving gemist. Maar gelukkig voor hen ben ik nu terug. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu al weer zit te denken aan de tijd dat ik terug zal gaan. Want die tijd gaat zeker ooit komen. Daar ben ik van overtuigd. Ik wil eerst maar eens een studie gaan volgen en daarna komt die tijd vast wel een keer. Wie weet wat ik dan allemaal ga doen. In ieder geval wil ik natuurlijk mijn vrienden opzoeken. Ik wil nog een keer terug naar Darwin en hopelijk kan ik dan wel eens naar Arnhemland. En oh ja, de westkust heb ik deze keer gemist. Eerlijk gezegd wilde ik dat nu ook allemaal niet gaan doen. Dat zou teveel worden. Maar er komt een dag. Echt waar.  Even een leuk nieuwtje. De foto's zijn binnen. Binnen kort zal ik met Roland regelen dat ze op deze pagina verschijnen.Verdere plannen voor deze pagina zijn als volgt. Ik ga alles uitprinten en nog eens goed doorlezen. Ik heb namelijk nog genoeg te vertellen, maar ik moet wel even herinnerd worden. Dus ik denk dat dat zo gemakkelijker gaat. Ik elk geval hoop ik dat iedereen net als ik een heel fijne kerst heeft gehad, en ik wens jullie allemaal een........... HAPPY NEW YEAR!!!! xxx Ceetje!!! |
| 19 December 2000 ; 17:54:17 |
Voor ik het vergeet. Nog iets bijzonders, over wat ik enkele dagen geleden heb meegemaakt. Ik zat in een internet cafe. Ik hoorde een hoop didgeridoomuziek, wat heel normaal was want het cafe was vlak naast een didgeridooverkoper. Er werd de hele dag didgemuziek gedraaid. Toch was het toen anders als anders. Veel traditioneler. Toch keek ik er niet echt vanop. Totdat ik hetzelfde keer op keer terug hoorde komen, maar nooit helemaal hetzelfde. Toen ik naar buiten kwam begreep ik het. Namelijk, het was live. En niet een groep traditionele aboriginals, of eigenlijk wel, maar het bijzondere was, het waren slechts kinderen. Ze zagen er prachtig uit. Mooi beschilderd en eentje speelde didge. Een andere had clapsticks en weer een andere danste met boomerangs. Echt gaaf. Ik ben een hele poos blijven kijken en ik heb ze een grote fooi gegeven. En natuurlijk, niet te vergeten, een hoop foto's gemaakt die jullie zeker te zien gaan krijgen.Een ding wat me erg opviel, was het volgende. Een paar aboriginal mannen waren aan het kijken. Ze vonden het erg grappig. Ze waren volgens mijn half dronken. Het waren jonge mannen van ergens in de 20. Iedere keer als de kinderen een dans deden, lachten deze mannen de jongens uit. Het was echt belachelijk. Ze lachten gewoon letterlijk hun eigen cultuur uit. Dat is stom. Ik had medeleiden met de jongens. Ze keken ook steeds naar deze mannen. Ik hoopte dat het ze niet zou afschrikken. Goed, in ieder geval vond ik ze erg goed en ik vind het een heerlijke gedachte, dat zo toch aan een aantal jongeren een prachtige cultuur wordt doorgegeven. Net als toen ik zag dat ze in Melbourne stoeptekeningen aan het maken waren in traditionele Arnhemland stijl. Dat handje vol aboriginals dat stond te lachen. Ach, ik had gewoon medeleiden met ze. Ze begrepen denk ik niet echt dat ze gewoon om zichzelf stonden te lachen. Maar goed. Ik laat het hier weer bij. xxx Ceetje!!! |
| 17 December 2000 ; 16:00:46 |
|
Zo, ik heb 7 minuten om even in het kort wat te vertellen. Ik zit dus nu in Brisbane en over 4 nachtjes kom ik naar huis. Ik verheug me al op de thuiskomst. Maar goed, daar wilde ik het met jullie helemaal niet over hebben. Namelijk, ik heb samen met Casey toen we bij Mark waren lekkere Hollandse hutspot gemaakt. Twee hele zakken aardappelen, een hele zak uien en een kilo gehakt gingen er in de pan. En het sterkste is nog, alles was opgegaan. Er was maar een klein beetje over en dat hebben ze de volgende dag als ontbijt gegeten. Lachen! Ze hadden de pan zowat helemaal uitgeschraapt haha! Nou, dat is een goed teken. Dus allemaal: Mark is vanaf nu gek op hutspot. Helaas geen rookworst, want dat kennen ze hier niet echt. Oh ja, en in Sydney hebben we Alan Dargin heel toevallig op de markt zien optreden. Gek zeg. Eerst geloofde ik mijn ogen niet. Maar hij was het echt. Hij was ook wel behoorlijk afgevallen. Hij zei, dat dat kwam van het spelen op de olympische spelen. Kan ik me wel iets bij voorstellen. Goed, ik laat het hier maar weer bij! xxx Ceetje!!! |
| 15 December 2000 ; 20:13:41 |
|
Het wordt weer de hoogste tijd dat ik iets van me laat horen. Bij deze dus. Iedereen is vast en zeker heel erg nieuwsgierig naar mijn laatste nieuws over Charlie McMahon. Helaas heb ik niet zo heel veel over hem te zeggen. We hebben hem helaas maar kort gezien en ik heb niet veel met hem kunnen praten. We hebben wel een aantal nachtjes bij hem gelogeerd. Ik kan alleen zeggen dat ie een heel lieve familie heeft. Lieve vrouw en lieve kinderen. We hebben een avond bij hem in de tuin een kampvuurtje gemaakt. Dat was wel leuk. Maar het is helaas niet de beste plek voor zoiets. Zijn huis is in een buitenwijk van Sydney en het is eigenlijk net zoiets als een gewoon rijtjeshuis. Niet helemaal, maar wat wel leuk is, is dat het huis helemaal biggetjes roze is. Hihi. Helaas is Charlie snel vertrokken na twee dagen geloof ik. Hij ging kamperen met zijn oudste dochter en zoon. Zijn vrouw en jongste dochter bleven thuis en Casey en ik ook. We waren natuurlijk graag mee gegaan, maar er is een tijd van genieten, maar ook een tijd van werken. Dit laatste was weer even belangrijk geworden na onze vakantie bij Mark Atkins. In ieder geval zijn Casey en ik een aantal keren de stad Sydney in geweest. (helaas geen foto's kunnen maken, rolletje vol, vergeten een nieuwe te kopen en af en toe gewoonweg vergeten het toestel de stad mee in te nemen) Geen nood. Iedereen weet hoe de stad eruit ziet, en ik zal nog wel een plaatje van Sydney plaatste bij dit stuk. Ik heb Sydney bij nacht gezien en dat was zeer de moeite waard. Toevallig was er bij het Operahouse vuurwerk die avond. Volgens mij niets nieuws. ik denk dat ze dat regelmatig doen. Er was een gratis concert buiten. Het publiek zat op de trappen en werd een hele goed stomme film gedraaid met live muziek. Erg goed waren ze en het was verbazend goed om te zien hoe goed de muzikanten de film kende. Ieder detail moest natuurlijk live gespeelt worden. Totaan het op de deur kloppen toe. Knap hoor. De film bevatte ook verbluffende stunts allemaal door 1 akteur uitgevoerd. Aan het eind van de film was er dan ook een daverend applaus. Deze paar dagen in Sydney waren mijn laatste samen met Casey. Hij heeft me de 11e naar het vliegveld gebracht waar we afscheid namen, waarna ik mijn reis terug naar Cairns vervolgde. Het was heerlijk weer daar te zijn. Het gaf me het gevoel alsof ik weer thuis was. (een beetje dan) Maar over twee dagen zit het er dan echt aan te komen. Dan ga ik naar Brisbane. En de 21e ga ik vanuit daar terug naar Nederland. Dit houdt niet in dat het dagboek stopt. Ik heb nog verhalen genoeg over Oz en er zitten nog een boel nieuwe foto's aan te komen. Heb dus nog ongeveer een weekje geduld (of twee), dan zien jullie ook waarover ik de laatste tijd heb geschreven. In ieder geval blijf lekker lezen. xxx, Ceetje! |
| 4 December 2000 ; 12:51:48 |
Nou, het heeft weer een poosje geduurd. Ik heb eerlijk gezegd veel teveel te vertellen. Ik zit nu bij Mark Atkins en ik heb een wereldtijd hier. Er hangt een heerlijke ongedwongen sfeer. 
Heerlijk ook gekampeerd op de top. Lekker met kampvuur onder de sterrenhemel en een stoofpotje. Mark is echt een heerlijk rustige man en zijn vrienden zijn al net zo. Een heerlijke ongedwongen sfeer hangt er rond het huis. Het huis stikt altijd van de mensen. Familie, vrienden en allemaal even aardig. Ze hebben ook ontzettend veel honden en een eend, maar die gaat vandaag de deur uit. Lekker naar een hele groep andere eenden. Helaas heeft Mark nog geen didgeridoo gespeeld, maar dat geeft niet. Een vriend van hem speelt gitaar en zingt er behoorlijk goed bij. Dat is iedere avond genieten. Het geeft het gevoel alsof ze iedere dag vakantie hebben, maar dat is natuurlijk niet zo. Er is een tijd van werken en een tijd van ontspannen, zoals die man van de Melkunie ook zegt. Hihi. Die tijd is hier nu ook aangekomen. Casey is natuurlijk ook voor zaken hier. Dat gaan ze dan nu en morgen afhandelen. Daarna lekker naar Charlie. We zien nog wel hoe lang ik daar nog kan blijven, aangezien ik ook nog terug moet naar Cairns. We zullen wel zien. In ieder geval staan die plannen vast. Oh ja, ik heb jullie ook nog beloofd om wat meer over Terry Saleh te vertellen. Bij deze dan maar. Leuke (sterke) verhalen had die man af en toe. Hij is geen aboriginal, maar hij komt uit Nieuw Guinea. Hij vertelde dat ie als kind samen met zijn broertjes hele rare spelletjes had. Zoals mekaar gebruiken als schietschijf met speerwerpen. Het moet een waargebeurd verhaal zijn, want een goede vriendin die er ook woont wist het allemaal te bevestigen. Ander verhaal: Er waren een hoop vrienden bij hem langs gekomen en ze gingen met zijn allen op zijn land kamperen. Is goed zei Terry en hij zorgde dat alle tenten klaarstonden en dat het zich aan niets ontbrak. Zoals kampvuur. Barbeque vlees en drank. Erg leuk natuurlijk, maar zei hij:"Ik moet morgen om 4 uur op om te werken. Het was inmiddels een uur of 2 's nachts. Iedereen was half dronken en ze lachten er om. Natuurlijk geloofden ze hem niet. Pas toen twee uurtjes later Terry met zijn kettingzaag begon te ronken had iedereen door dat het menens was. Eng hoor, in het donker gewekt worden door een halve zool die met een kettingzaag langs je tent loopt. Hihi. Terry vertelde dat ie zich had rotgelachen. Laatste: er was een dag dat een stel vrienden van hem eens goed zat waren geworden. Ze zijn allemaal bij hem gekreshed. Wat deed Terry? Hij heeft ze allemaal met matras en al naar buiten gesjouwd zonder dat ze er iets van gemerkt hadden. Te dronken. Volgende morgen iedereen natuurlijk helemaal verbaast waar ze waren. Jaha, die Terry houd wel van een geintje. Nou, hier houd ik het maar weer bij. Ik hoop dat jullie van zijn Website hebben genoten anders kijk even terug naar mijn voorlaatste mail. Daar staat zijn adres. xxx Ceetje!!! |
| 29 November 2000 ; 0:45:04 |
|
Het heeft weer even geduurd, maar hier ben ik dan weer. Ik zit op het ogenblik bij de kunstenaar Terry Saleh.
Hier is zijn website: http://www.terrysaleh-art.com.au 
Hij maakt erg mooie dingen. Ik moet alleen wel zeggen dat ik hier niet zoveel beleef. Terry heeft het erg druk met zijn werk en wij, Casey en ik, hebben het erg druk gehad met Didgeridoo's inpakken en andere dingen als boemerangs en zo. Gelukkig is vandaag alles de deur uit gegaan. We zijn dus klaar om weer verder te reizen naar Sydney om Mark en Charlie te ontmoeten. Deze onmoetingen zullen niet al te lang zijn, maar Casey vertelt me dat we gewoon lekker veel lol gaan hebben. Anders dan hoe het hier is. Minder zaken en zo. 
Wat betreft het reizen met Casey. Het bevalt me prima. We kunnen het goed met mekaar vinden.
In het begin was ik er eerlijk gezegd niet zo zeker van, maar het groeit. Dat merk ik en hij zelf ook. Daar hebben we het ook wel eens over gehad.Nu moet ik je wel zeggen dat ik natuurlijk wel wat leuke dingen kan vertellen, maar daar wacht ik even mee. Ik heb namelijk beschikking over een vreselijk trage computer dus houd ik het kort zodat ik de tijd kan nemen om alles te versturen. Morgen moet ik namelijk ook al vroeg op. 5 uur 's ochtends en het is al 1 uur 's nachts. Dat wil zeggen dat ik nog maar zo'n 4 uurtjes kan slapen, voordat we gaan pakken. Wel leuk hoor. Eindelijk naar Mark. Hopelijk arriveren we snel. We hebben alleen een beetje problemen met het busje. Hij lekt water dus hij raakt iedere keer bijna oververhit. Hopelijk kunnen we daar morgen heel vroeg al iets aan doen. Ach, we zullen wel zien. Nu even iets heel belangrijks. Het dilemma Kerst begint nu echt op te spelen. Ik heb vandaag geinformeerd naar een plaats in het vliegtuig om voor kerst weer in nederland te zijn. Het was eigenlijk al niet meer mogelijk, maar ik heb het voor mekaar gekregen om een plekje te veroveren. Ik heb maar ja gezegd, want als ik nu nee zeg krijg ik misschien spijt. Dan kan ik echt niet meer naar huis met kerst. Toch twijfel ik. Ik wil nog graag terug naar Cairns. Daar heb ik het erg fijn gehad en als ik daar kerst zou kunnen vieren, dan denk ik dat ik dat best graag zou doen. 
Maar dat hangt dan ook een beetje van de mensen daar af. Ik weet namelijk niet of ze mij als gast willen. Ze hebben al 1 gast meer en misschien word ik dan wel te veel. In ieder geval zou ik dat wel kunnen begrijpen. Voor mij is dat ook niet zo'n ramp. Dan ga ik lekker thuis kerst vieren. Dat lijkt me heerlijk. Ik vind het alleen moeilijk om de vrienden die ik in Cairns gekregen heb te moeten verlaten. Dat wil ik niet graag. Maar als ik verder ga kijken naar wat ik nog te zoeken heb in Oz, zegt mijn gevoel dat de koek op is. Misschien stel ik jullie dan wel teleur, maar ik weet eerlijk gezegd geen mogelijkheid om te bereiken wat ik wil bereiken, zoals de bush in gaan en met aboriginals leven. Dat is echt niet gemakkelijk geregeld. Je moet contacten hebben en ik weet echt niet hoe ik die moet krijgen. Natuurlijk heb ik contacten met Charlie en Mark, misschien dat die me kunnen helpen, maar als ik langer ga blijven dan denk ik dat ik het toch weer moeilijk vind om weer verder te gaan reizen. Weer nieuwe mensen ontmoeten, weer wennen aan de omgeving. Dat vind ik erg moeilijk. Zeker als ik toch nog de kans krijg om met Aboriginals te leven is het toch moeilijk. Ze hebben andere gewoontes en ze leven gewoon niet zoals wij. Dat maakt het ook moeilijker en als ik er over nadenk weet ik niet of ik daar graag al teveel tijd in ga steken. Misschien met de wat meer ingeburgerde aboriginal. Dat is heel anders. Ach, ik zie wel. Als blijkt dat ik met kerst toch in Cairns blijf, dan moet ik toch eerst gaan werken om aan geld te komen. Dat geld zal tegen de tijd dat ik daar terug ben wel bijna op zijn. Dat zou ik overigens na Kerst helemaal niet erg vinden. Dan is er geen haast meer voor mij om thuis te komen. Natuurlijk vind ik het fijn om mijn vrienden weer te zien, maar dat komt natuurlijk zeker ook wel weer. Maar het is anders als ik de vriendenkring die ik hier heb opgebouwd te verlaten. Ze komen namelijk allemaal uit Australie en ik zie ze dus niet zomaar weer terug.Goed, ik houd jullie op de hoogte. Ik neem contact op met mijn vrienden in Cairns en dan weet ik denk ik al zeer snel of ik de vlucht moet doorzetten of niet. xxx Ceetje. |
| 20 November 2000 ; 20:16:22 |
|
Nog even een gek verhaaltje. Ik liep een keer samen met een huisgenoot naar de stad. Dan kom ik altijd langs een groot grasveld met een hek eromheen. Er zaten een paar vreemde vogels in het gras en ze maakten een grappig geluidje. Ik vond het wel interessant. Het had pas geregend dus het hele grasveld lag blank. Ik dacht daarom dat het watervogels waren. Ze hadden een lange nek en waren voor het grootste deel wit. Ik ging bij het hek staan om even te kijken. Totdat een van de vogels op vloog. Hij kwam met een rotvaart onze kant op. Ik schrok me rot. Ik deed uit een reflex mijn armen voor mijn gezicht, maar op een paar meter afstand maakte hij een cirkeltje en ging terug naar de plek waar hij eerder zat. Hij bleef geluid maken. Ik dacht dus even dat ie aanviel, maar toen ie omkeerde toch weer niet. Maar hij cirkelde nog een rondje en kwam weer recht op ons af. Toen besefte ik dat het menens was. Hij wilde ons weg jagen. Waarschijnlijk had ie ergens eieren. Een probleempje. We konden niet de straat op, want daar reden auto's. Toen zijn we maar gaan rennen op de stoep. Gelukkig heeft de vogel niets gedaan, maar ik weet dat ik in het vervolg uit de buurt moet blijven. Nu weet ik hoe het voelde voor de mensen die in "The Birds" speelden, om door een vogel aangevallen te worden. Echt geen pretje. Zeker niet zo'n grote vogel. Goed, in het vervolg houd ik die plek goed in de gaten. Gelukkig zitten de vogels nu iets verder weg. Alleen vandaag zag ik er ook een op een andere plek. Of eigenlijk ik hoorde zijn geluid. Dat is een waarschuwingskreet voor mij om uit de buurt te blijven. Dat weet ik nu. Maar nogmaals. Ik kan eigenlijk geen kant op. Ik kijk dus maar een andere kant op en loop zo snel mogelijk door. Wat een avonturen he? Nou, goed, dat is gelukkig niet lang meer. Morgen is mijn laatste dag hier en dan moet ik van al mijn vrienden afscheid nemen. xxx Ceetje! |
| 16 November 2000 ; 19:49:14 |
|
Zo, dat werd geloof ik weer tijd. Ik hoor dat ik iets van me moet laten horen. Dan doe ik dat toch bij deze. (SCHREEEEEEEEUW) Goed, ik weet niet of dat de andere kant van de wereld heeft bereikt. Ik hoop het. Goed, genoeg onzin voor nu. Dan nu echt ter zake. Mijn plannen voor de komende maand zijn al weer min of meer duidelijk. 
Gisteren heb ik Casey gesproken. Voor degenen die nog niet weten wie dat is: Hij heeft een didgeridooshop in Amsterdam en hij zit voor zaken in Oz. Hij gaat werken en reizen combineren, dus dacht ik, daar moet ik dan maar snel gebruik van maken en ik heb hem dus gevraagd of hij het leuk vond om samen te gaan reizen. Het leek hem inderdaad leuk, dus bij deze.Goed de plannen zijn als volgt. Waarschijnlijk gaan we aanstaande woensdag vertrekken. 
Casey moet dan 150 didgeridoo's naar Brisbane brengen. Goed, als we weer uit Brisbane vertrekken, dan gaan we richting Sydney. Dat word wel tijd voor mij, want wie naar Australie gaat moet toch op zijn minst Sydney hebben gezien. Nou, dat wordt leuk, want daar zitten de Australian Backpackers ook, dus misschien kan ik ze wel even een bezoekje brengen. Ik moet even kijken of dat mogelijk is. We zien wel. In elk geval gaan we daarna Charlie McMahon en Mark Atkins opzoeken. Voor die mensen die niet weten wie dat zijn: dat zijn twee wereld didgeridoospelers. Ik heb van allebij een aantal cd's en ik heb ze al een aantal keren eerder ontmoet. Onder andere op workshops. Heerlijk om ze eens in hun eigen land te zien. Veel persoonlijker. Goed, dat zal waarschijnlijk allemaal in ongeveer twee weken tijd gaan plaats vinden. Niets staat overigens vast. "We go with the flow", zoals ze dat zeggen :) Afijn, daarna naar Adelaide voor zaken. Oh ja, Steve Goldsmith moet ook nog een dezer dagen terug komen in Oz, misschien kunnen we hem ook nog gaan bezoeken. (aboriginal artiest, zang, dans, verteller en didgeridoospeler) Zou leuk zijn, want ik wilde hem graag nog spreken omdat ik hem op het sfinks festival ben kwijtgeraakt in de meute (zie foto's op didgeweb "Sfinks 2000") Hij heeft ook nog met mijn band opgetreden in de tijd dat ik zelf al lang en breed naar Oz vertrokken was. Baal, baal. Maar ja, er komen waarschijnlijk nog genoeg andere leuke kansen om iets met hem samen te doen. Je weet het maar nooit. Goed, vanaf hier worden de plannen wat vager. Namelijk, Casey wil proberen naar Darwin te gaan, maar dat hangt een beetje van de tijd af. In ieder geval zou het dan natuurlijk te gek zijn om David Blanasi te ontmoeten. (DE didgeridoogrootmeester) (maar of dat ook lukt) Oh ja en misschien is het dan ook wel mogelijk om Arnhemland binnen te gaan. Ik hoop het, want dan zou een droom werkelijkheid worden. Nou, we zullen het er in ieder geval ook nog even met Charlie over hebben, aangezien die daar goede connecties heeft. Hij zal het wel weten. Ik heb namelijk geen vergunning en normaal gesproken moet je die bijna een jaar van te voren aanvragen. Ach we zullen wel zien. In ieder geval zegt Casey nog voor de kerst terug te zijn in Brisbane. Dat zou prima zijn, want dan kan ik perfect overwegen of ik met kerst thuis wil zijn of niet. Namlijk ik heb een vliegticket terug naar Nederland vanuit Brisbane. Maar goed, dat zien we dan wel weer. Misschien wil ik wel helemaal niet meer weg. Je weet het maar nooit. Of misschien wil ik mijn vrienden in Cairns wel weer gaan opzoeken, waar ik zolang mee heb samengeleefd nu. (een maand) Goed, dat wat betreft de toekomstplannen. Dan nu mijn belevingen van de afgelopen tijd. Enkele dagen geleden heb David Hudson weer in zijn winkel gezien (didgeridooartiest) Ik heb gevraagd of hij ook workshops gaf. Ik had namelijk iets aangeplakt gezien voor privelessen voor beginners. Natuurlijk was ik geen beginner, dus wilde ik wel iets meer weten. Hij was erg geinteresseerd. Hij kon zich me namelijk nog goed herinneren. Ookal heb ik nu mijn dreadlocks afgeknipt. Hij was erg geinteresseerd om meer van mijn spel te horen. Dus kon ik vandaag langskomen. Ik moest dan wel $100,- voor 1 uur betalen, maar ik dacht: "Ik moet het gewoon doen. Deze kans is veel te bijzonder om voorbij te laten gaan." Goed, ik heb het dus gedaan. Hij heeft me opgehaald met de auto en we zijn naar hem thuis gegaan. Een prachtig huis een ZWEMBAD! echt groot. Het huis mocht er ook zijn hoor, maar ja, die man heeft natuurlijk geld genoeg. Het was niet eens zo gek groot, maar echt mooi. 
Ik heb kennis gemaakt met zijn hond, waarvan ik eigenlijk de naam een beetje ben vergeten. We een zeer bijzonder ras. Echt Ozzie's. Er zat schijnbaar zelfs wat Dingobloed in. Ook de rasnaam is me helaas ontschoten, maar niet getreurd, ik heb lekker een paar foto's gemaakt van David en zijn hond. Heb wel even geduld, want ik moet het hele rolletje nog volschieten en daarna stuur ik 80 foto's naar huis waarschijnlijk. Ik laat ze overigens thuis pas weer ontwikkelen, dus heb even geduld.Oke, wat betreft de workshop viel het een beetje tegen. Ik hoopte wat echte David dingen te leren, maar hij wist niet echt goed wat ie me kon leren. In ieder geval hebben we meer over het ontwikkelen van verschillende ritmes gepraat en hierdoor heb ik weer een heel nieuwe visie gekregen hierop. Ook was het heerlijk om hem nog eens te horen spelen. Lekker live Haha!!! :-) Nou, na een uur, zijn we gewoon doorgegaan met praten en hij vond dat helemaal niet erg. Hij was erg geinteresseerd in wat didgeridoo vandaag de dag voor Nederland betekent en op welke manier ik en anderen er mee bezig zijn. Erg interessant, want wat veel mensen niet weten, is dat David erg veel met dezelfde dingen bezig is, zonder dat we ons daar bewust van zijn. Namelijk, David is net als Mark Atkins en veel Nederlandse spelers een allround muzikant. Hij zingt, speelt gitaar, Keyboards en hij drumt. Hij heeft zijn eigen studio met de nieuwste apparatuur. Deze studio heb ik uiteraard gezien en ook hier heb ik een foto van.  Hij legde me uit, dat ie met mensen over de hele wereld verspreid terplekke een muziekopname kan maken zonder vertraging. Namelijk, (natuurlijk) via het internet. Erg interessant. En hij scheen het erg leuk te vinden daarover te praten. Ook later op de terugweg wilde hij me graag een persoonlijk stukje muziek laten horen wat ie samen met wat mensen had opgenomen. Het had niets met didgeridoo te maken, maar ik vond het erg interessant. Gewoon het feit dat ie zich ook met die andere dingen bezig hield. Er is eigenlijk over te veel dingen gepraat om alles in een keer in het dagboek te schrijven. In ieder geval zal ik hier nog wel een keer op terug komen. Nu is de koek een beetje op. Sorry! In ieder geval, blijf lezen en tot snel!! xxx Ceetje! |
| 7 November 2000 ; 17:12:00 |
|
Zo, daar ben ik dan weer na een hele tijd. Het heeft even geduurd, maar dat komt omdat er de laatste tijd niet echt veel bijzondere dingen zijn gebeurd, of eigenlijk wel, maar niet geschikt voor mijn didgeridagboek :-) Inmiddels heb ik wel weer wat leuke dingen te melden. In de eerste plaats, ik heb voor het eerst in mijn leven gedoken en wel in "The Great Barrier Reef"! Dat is echt een ervaring geweest om nooit te vergeten. Zowiezo het feit dat je gewoon onder water kunt ademhalen, maar natuurlijk ook gewoon omdat dit rif het mooiste en het grootste is van de hele wereld. De dieren die er leven zijn zo verschrikkelijk uiteenlopend. Zo kleurrijk en er is bijna geen vis hetzelfde. Het koraal is ook heel erg mooi en is zo veel vormen kleuren en soorten. Echt bijzonder.
|
| 25 Oktober 2000 ; 14:48:22 |
|
Oh ja, iets wat jullie zeker nog allemaal moeten weten, is over de insecten die je hier hebt. Namelijk, het stikt van de vliegen in het binnenland. Iedere keer als ik een toer deed, moest ik weer wennen aan de hoeveelheid vliegen die er in mijn gezicht kwamen. Vreselijk irritant. Je kunt ze niet bij je weg krijgen. Maar goed, na verloop van tijd wende dat ook wel weer. Het zelfde met Kakkerlakken. Smerig. Zo groot! Wel 4 cm. Ze komen bijna avondlijks in mijn slaapkamer. Echt eng. En ze zijn zo verschrikkelijk snel. Gelukkig heb ik mijn didgeridoo. Dan kan ik ze op redelijk veilige afstand weg jagen. Maar je krijgt ze niet gemakkelijk weg. Het zijn verbazend slimme beesten. Ze houden je echt in de gaten. Maar doodtrappen schijnt niet slim te zijn. Deze beesten dragen namelijk larven onder hun vleugels. Als je ze dus dood trapt, raken deze hele kleine eitjes door de kamer verspreid en voor je het weet zit het hele huis vol. Tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Ik hoorde dat je ze ook kon verbranden. Maar ja, dat is dan weer heel erg gevaarlijk. Dan heb je ook nog de vreselijk veel verschillende mieren. De rode mier, de groene mier en de gewone mier. En die laatste vind je dan weer in verschillende groottes. Hele irritante kleintjes, die je als je ergens iets zoets hebt geknoeid overal verspreid tegen komt. Het krioelt ervan. De groene mieren zijn best wel groot, ze kunnen denk ik pijnlijk bijten, maar gelukkig zijn ze niet al te agressief. Alleen hun nest verdedigen ze met hart en nieren. Dat heb ik een aantal keren gezien. Er hangt een nest boven de trap. Gemaakt van bladeren. Als je ze met een vinger een beetje uitdaagt zit het hele nest binnen de kortste keren vol met mieren om je te verjagen. Dan nog de rode mier. Deze zijn vreselijk irritant. Net als zwarte mieren hebben ze dus hun nest onder de grond. Als je dus per ongeluk een keer op een verkeerde plek staat, zit je dus binnen de kortste keren onder de mieren en ze bijten verschikkelijk. Ik kan er over mee praten, want het is me dus een keer gebeurd toen ik 's avonds de was aan het ophangen was. Eerst voelde ik een klein prikkend steekje in mijn voet. Ik dacht dat het niets was, tot ik in de kortste keren het zelfde voelde aan mijn andere voet en het werd erger en erger. Ik voelde nattigheid, maar het was te donker om iets te kunnen zien. Ik rende dus als een gek naar een verlichte plek en ja hoor heel mijn voeten zaten vol met rode miertjes. Ik schudde en sloeg ze zoveel mogelijk van me af, maar dat ging niet goed, want ik had mijn sandalen aan. Dan maar zo vlug mogelijk uittrekken. Ben ik ook nog in mijn hand gebeten natuurlijk. Gelukkig was het leed vlug geleden. Het bleef nog nabijten en branden ongeveer zo'n 15 minuten. Gelukkig werden het geen bultjes die je nog 3 dagen naderhand zou voelen. Maar goed, dit was in ieder geval een teken dat ik in het vervolg goed moet uitkijken waar ik sta. Goed, ik geloof dat ik het daar maar weer bij laat. xxx Ceetje! |
| 24 Oktober 2000 ; 14:20:47 |
|
Oh ja, er zijn me weer wat andere opvallendheden tebinnen geschoten. De deuren. Altijd als je naar de wc gaat of zo, dan gaan de deuren verkeerdom open, maar niet alleen dat, ook de sloten zitten verkeerdom. Je moet dus de andere kant op draaien als in Nederland. Over draaien gesproken, Het water loopt ook andersom door het gootje weg. De kolp is andersom. Vanwege de zuidpool of zo iets. Vraag me niet het te verklaren, maar het was in het begin wel heel vreemd. Nog wat eetgewoonten. Veel salades e.d. worden hier aangekleed met Avocado. Ik weet niet eens hoe je het schijft, maar waarschijnlijk zal Rol er de foutjes wel weer uit halen. Ik heb er toevallig nog een geproefd vlak voordat ik uit Nederland vertrok. Bah, dat was vies. Helemaal niet zoet, het smaakte niet naar fruit. Is het geloof ik ook niet. Hoe het gebruikt wordt. Het wordt uit de schil gehaald en het vlees wordt helemaal fijn geprakt. Het is zo zacht dat het gemakkelijk een soort moes wordt. Zo dun als mayonaise. Op deze manier wordt het dan ook een beetje gebruikt, alleen is het natuurlijk vele malen gezonder en het smaakt anders. Even nog dit. Blijf kijken de komende weken, ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar de foto's zitten eraan te komen. Heb even geduld, maar ze zijn al opweg naar Nederland. xxx Ceetje. |
| 23 Oktober 2000 ; 13:22:15 |
|
Hallo lieve allemaal. Ik vind dat het hoog tijd wordt dat ik even iets vertel over het Ozzie eten. Ik ben hier inmiddels echt verslaafd geraakt aan de tuna sandwich. Heerlijk. Soms hebben ze het ook in een pannenkoek. Ze doen hier ook heel erg aan salade overal bij. Ik eet dus iedere dag wel gezond. Wat is nu echt iets wat je hier veel ziet. Muffins, maar ook rode bieten op brood. Dat schijnt echt ozzies te zijn. Als je een McOz bestelt bij McDonald's, dan zit daar dus ook een dikke plak rode biet op. Oh ja, en pickalilly. Verder hebben ze hier ook echte engelse ontbijtjes, met worst, spek, eieren en champignonnetjes, gebakken tomaat en dan ketchup daar weer bovenop. Best heerlijk overigens, maar ook wel zwaar voor een mens.  Oh ja, ze hebben hier ook heerlijke gepofte aardappelen met zure room. Lekker, maar ook dat is een zware hap voor een mens. Er hangt me bij dat ik nog meer te vertellen heb, maar ik kan er nu even niet echt op komen. Als het me te binnen schiet zal ik wel weer iets mailen. Wat betreft de didgeridoolessen, dat heb ik nog steeds niet rond, maar morgen ga ik weer terug en dan gaat het er hopelijk van komen. Waarschijnlijk lukt het ze ook binnen een week een groep bij mekaar te hebben. We zullen zien. Ik kan in ieder geval bijna niet wachten. xxx Ceetje. |
| 15 Oktober 2000 ; 15:11:13 |
|
Hallo allemaal. Ik ben van plan om in Cairns wat te gaan proberen te werken. Misschien kan ik zelfs wel wat didgeridoo lessen geven. Even kijken of er een mogelijkheid is. Op dit moment zal alles wat rustigaan gaan wat betreft mijn avonturen. Namelijk ik ben van plan om verlopig ongeveer twee weken niet aan een toer deel te gaan nemen. Maar dat geeft me wel de gelegenheid om iets anders te vertellen. Namelijk de wat diepere dingen over Oz. Er zijn me wel zoveel verschillende dingen opgevallen vooral de eerste dag dat ik aankwam. De vogelgeluiden. Die zijn totaal anders dan in Nederland. Namelijk, allemaal tropische vogels. Erg raar, zeker omdat overal waar ik ben geweest wat betreft steden, doet het erg Europees aan. Best raar. Dat geeft je aan de ene kant het gevoel dat je er thuis bent, maar dan heb je natuurlijk ook nog de plantengroei. In de steden heb je vaak palmen en Eucalyptusbomen. Ook dat geeft je het gevoel dat de afstand toch wel behoorlijk groot is. Maar nog steeds is alles erg Europees. De winkels, inrichtingen noem maar op. Alleen de mensen zijn toch wel heel anders. Ze zijn stuk voor stuk erg vriendelijk. Erg behulpzaam. Ik moest overigens in het begin wel wennen aan bepaalde uitspraken. Namelijk, als je iets vraagt, zeggen ze heel vaak "No worry's" Dat is erg grappig en ook nog eens een waarheid als een koe. (Over koeien gesproken, die zijn hier ook heel anders) 
Ook groet iedereen je als je binnen komt in een winkel, of waar dan ook. Erg leuk, maar ook vaak verwarrend, namelijk: iedereen vraagt je altijd "How are you?" En daar word ik regelmatig overrompeld. Wat moet je dan antwoorden. Wat ik geleerd heb is dat je maar het beste kunt zeggen "goed" en dan bedanken. Daarna vraag je gewoon het zelfde aan hun. Maar ik ben er nog altijd niet echt aan gewend.Dan heb je natuurlijk ook nog de mensen van het platte land. Heel vaak dragen ze inderdaad zo'n Aussie hoed. Net als Crocodile Dundey. Dat is dus werkelijk het beeld van Oz. En het is nog realiteit ook. Dus niet zoals het beeld van wat zij hebben van Nederlanders, dat iedereen op klompen loopt en dat we allemaal molenaar zijn. Hihi :-) Dan heb je ook nog de Aboriginals. In sommige steden moet je ze echt zoeken, Maar bijvoorbeeld in Alice Springs is ongeveer 50% Zwart. Hier in Cairns zijn ze vaak in parken te vinden. Ze zitten dan vaak met een hele groep in de schaduw van een boom op de grond. Ze zijn vaak erg rumoerig en ik blijf liever op een afstand. Ik denk dat een hoop van deze mensen ondanks dat het er zoals ze daar zitten heel vredig uitziet, toch alcoholverslaafd zijn en lijm snuiven. Je ziet ze vaak doelloos over straat zwalken en ze kunnen echt de hele dag niets anders doen. Best wel erg. Tegenover mijn hostel hier is ook zo'n park en ik zie daar dus ook regelmatig zo'n groepje zitten.  Goed, ik denk dat ik het daar vandaag maar voorlopig weer bij laat. See Ya later mates xxx Ceetje! |
| 10 Oktober 2000 ; 16:54:08 |
Kort verhaaltje. Ik ben voor twee nachtjes naar Crocodylus park gegaan. Dat is een hostel midden in een regenwoud vlak bij Cape Tribulation. 
Erg mooi is het daar. Voor het eerst in mijn leven heb ik paard gereden. Dat heb ik dan ook nog 3 dagen later gevoeld. Hihi. Nou, ik wil dus bij deze even twee vriendinnen van me jaloers maken. Tjesje en Marjolein. Jongens ik heb geklommen met een paard.
Ooit geprobeerd? Nou het was GAAAAAF!! Wel spannend. Het uitzicht was ook geweldig. We hebben een tussenstop gemaakt op een soort farm. Ze hadden een aantal Kangaroe's en Walliby's. Erg lief. Ze werden daar verzorgd, omdat ze allemaal iets mankeerden. Eentje was wees. Is door mensen hand opgevoed en is dus niet gewend aan een leven in het wild. Een andere was totaal blind en weer een andere zag alleen 10%. Wat er met de Walliby's was weet ik niet. Maar ze waren wel heel lief.
Nu even een ander avontuurtje. De dag dat ik weer weg ging uit Crocodylus wilde ik een deken opvouwen. Ik voelde dat er iets in de deken zat. Ik dacht waarschijnlijk mijn etui, of het fototoestel of zo. Met een keer schudden zal het wel op de grond vallen. Dat deed ik dus en er viel inderdaad iets uit. Alleen ..... "HET RENDE WEG AAAAARGHH!!" Ik geloof dat het een buidelratje was. En er rende zelfs een jong achteraan. Ik had meteen medelijden. Ze hadden natuurlijk een trauma opgelopen. Een half uur later zaten de twee nog altijd in een hoekje van de hut. Ik vond het toch wel zielig en probeerde ze er achteruit te lokken. Ik wist namelijk niet of het goed was met het jong. Toen de moeder wegliep, zag ik het jong met zijn kop in de buidel zitten en het rende er achteraan. Alles was goed dus. Een ervaring om nooit te vergeten. Ik ben nog een middagje naar het strand geweest. Het was niet Cape Tribulation zelf, maar een kleiner strandje in de buurt. Men zei dat het niet veel minder mooi was als het andere strand. Ik vond het dus wel best zo. Er waren niet veel mensen, maar dat is daar normaal. Het is daar gewoon echt een gehucht. Ik zag overal kleine gaatjes in de grond met allemaal zandbolletjes eromheen. Het was een strand voor kleine krabbetjes, vandaar. 's Nachts kwamen ze tevoorschijn. Toch heb ik er die middag hier en daar eentje zien wegrennen. Ik heb heerlijk moddertaartjes gebakken en tekeningen gemaakt in het zand, dat kon daar namelijk gemakkelijk. Het zand was zo fijn en zacht en het strand was zo vlak. Omdat er bijna niemand had gelopen, daarom. Ook heb ik mijn eerste werkervaring. Je kon namelijk iedere avond in het restaurantje eten en als je niet wilde betalen, dan kon je ook helpen. Ik heb dus voor het eerst (en misschien ook wel voor het laatst, ik ben er niet zo'n tieppe voor) geserveerd. Lekker gegeten daarna en voor niets. xxx Ceetje! |
| 6 Oktober 2000 ; 14:04:28 |
Hallo allemaal. Ik had jullie mijn David Hudson avontuur beloofd. Nou hier komt het. Zoals waarschijnlijk de meesten van jullie weten, heeft David zijn shop in Cairns. Hij is zelf in deze omgeving geboren. Vandaar. Men vertelde mij dat hij vaak in zijn winkel te vinden is, dus ben ik maar eens een kijkje gaan nemen. Helaas hij was er niet. Wel zag ik een groot bord, waarop stond dat ie de komende 3 dagen een concert zou geven op de Pier. Ik dus meteen de volgende dag om 19.00 u ernaartoe. Het koste $15,- en het concert duurde nog geen uur, maar ja, ik wilde het persee. Het was erg touristisch. Dat viel me al meteen op. Een klein bioscoopje eigenlijk. Ze lieten zijn nieuwste video zien. Die was erg interessant. Hij liet wat zien van de natuur en hoe hij een speer maakt. Nou goed, het was bijna tijd en de film werd uitgezet. David liep als een gek langs het publiek naar voren en daar stond ie. Pakte vlug een didgeridoo en begon te spelen. Hardstikke mooi. Alleen hoopte ik niet dat dit alles zou zijn. Een beetje persoonlijker kan ook. Maar gelukkig, na zijn eerste nummer vroeg hij alle mensen wat verder vooraan te komen zitten. Dat hoefde hij mij natuurlijk niet te vragen, ik zat namelijk eerste rang HIHI. Hij vroeg or er mensen waren die al eens didgeridoo hadden gespeeld. Voor zover ik weet was ik de enige. Goed, hij vroeg of er mensen waren die het eens met hem op het podium wilden proberen. Een jongetje van zo'n 8 jaar oud werd naar voren gehaald. Na wat aanwijzingen en wat proberen kreeg ie niet echt het gewenste geluid. Toen een wat oudere jongen. Hij kreeg na enig aandringen zo ongeveer het gewenste geluid. Iedereen was meteen enthousiast.
Toen vroeg David mij om naar voren te komen en iets te laten horen. Ik deed het natuurlijk meteen. Ik kon haast niet wachten. Hij was meteen geinteresseerd. Hij vroeg me om hem na te spelen, om een beetje te pijlen wat ik aankon. Het begon eenvoudig en hij bouwde de moeilijkheid op. Toen ie een aardig ingewikkeld ritme had laten horen en ik het probeerde lukte het me redelijk. Hij zei me door te spelen dus dat deed ik. Hij pakte zijn gitaar en begon mee te spelen. GAAAAAAAAAF!!! Iedereen was verbaasd. Ik had de pret van de avond. Toch kreeg ik het snel moeilijk, want het ritme vroeg nogal wat van me en ik moest slikken. Ik probeerde het niet al te erg te laten merken, maar toch kon ik het ritme niet zo gemakkelijk meer oppakken. Gelukkig brijde David er al een einde aan. Het viel helemaal niet op en iedereen applaudiseerde. Ik bedankte David voor de spontane Jam. David vertelde nog een aantal zeer interessante dingen, zoals de streek waar hij vandaan komt en dat daar oorspronkelijk geen didge gespeeld wordt. Hij heeft het van onder andere David Blanasi geleerd en als ik erover nadenk zit daar wel wat in. Hij maakt veel gebruik van de basis. Ditamoo. Echt zeer interessant. Ik ga er plots veel beter op letten. Helaas mijn tijd zit er bijna op. Ik doe dus maar iedereen de groeten. xxx Ceetje! |
| 5 Oktober 2000 ; 18:44:28 |
|
Zoals beloofd. Dan nu maar weer een avontuurtje. Toen ik in Darwin was, ontdekte ik dat het niet veel anders was als thuis. Al die steden zijn zo vreselijk Europees. Maar goed toch leuk om er te zijn. Het is er overigens belachelijk warm. Tegen de 40 graden. Daar schrok ik wel van. Het is echt geen weer om te gaan werken. Verder heb ik er belachelijk weinig Aboriginals gezien. Ik ben overigens wel naar een Aboriginal Art Gallery geweest. Daar ontmoette ik een half aboriginal man. Hij deed me denken aan Mark Atkins. Hij leek er niet op, maar hij was ook half Iers. Ik weet alleen niet meer of het zijn vader of moeder was die Iers was. In ieder geval, hij was een groot artiest. Hij schilderde en had over heel Oz verschillende gallerijen. Zelfs in Europa. Toen ik vroeg of ik even wat didgeridoo's mocht uitproberen wilde hij me erg graag horen spelen. Hij was zeer enthousiast en vroeg me om de volgende dag terug te komen. Hij zou dan gaan schilderen en dat wilde ik natuurlijk wel zien. In ieder geval bleef ik die dag nog lekker even hangen en veel didgeridoo's uitproberen. Het was de eerste plek waar ik echt bijzondere didge's tegen kwam. 
Namelijk ik heb in Alice en in Darwin wel zoveel verschillende winkels gezien met didgeridoo's, maar ze waren allemaal heel touristisch. Dat beviel me niet echt. De verkopers waren ook voornamelijk blank en wilden maar al te graag laten zien dat ze goed konden spelen. Dat viel me dan vaak tegen, want ze wilden toch alleen maar heel snel spelen. Maar goed op deze plek kwam ik dus echte didgeridoo's tegen. Een aantal David Blanasi didges maar ook van dezelfde maker als waar Yothu Yindi gebruik van maakt. Ik kan nu echt even niet op de naam komen. Jeetje wat frustrerend. Ze waren wel zo mooi. Ik had er bijna een voor Erik gekocht. Een vriend van me, maar ik kwam er net op tijd achter dat er een lek in zat. Ik kon $50,- korting krijgen, maar ik durfde het niet aan. In ieder geval houd ik het even in mijn achterhoofd. OH JA!!!! Djalu was de naam van die andere didgemaker. Trouwens het blijkt dat ie ook nog een hulp heeft die samen met hem didges maakt. Misschien dus toch niet altijd zo heel erg echt, maar toch die ene is echt heel mooi. Dus Erik, als je dit leest laat me even weten wat jij ervan denkt. Goed, ik ben dus een dag later terug gekomen en ik heb deze ene man zien schilderen. Het was zeker de moeite waard. Hij was zeer gastvrij en hij kon zeker erg goed schilderen. Het bleek ook, dat doordat hij rondreist zelf, hij ook veel mensen kent. Zelfs Casey uit A-dam. Sorrie als ik je naam even niet goed schrijf hoor. Maar waarschijnlijk weet iedereen wel over wie ik het heb. Mark Atkins had hij ook al tot een broer gekozen en Alan Dargin geloof ik ook. Hij kende echt iedereen. Ook niet gek, hij kwam ook overal. Het aboriginal artiesten wereldje is ook maar klein. Goed, we waren een hele poos aan het praten en hij nodigde me uit om bij hem te komen eten die avond. Hij vertelde dat zijn familie had gejaagd die dag. We hadden dus om 7 uur 's avonds afgesproken bij de gallery, maar helaas, hij was al weg. Dat was overigens niet zijn schuld, want hij was gebonden aan het vervoer van zijn collega. Die had waarschijnlijk haast. In ieder geval had ie nog eens gezegd dat ik na mijn Kakadu toer nog maar eens langs moest komen. Dan kon ie me wat van zijn cultuur laten zien. Dat heb ik dus ook gedaan, maar hij zou pas Maandag terug komen en daar kon ik niet op wachten. Dat was namelijk de periode dat het iets slechter met me begon te gaan. Ik wilde als een gek naar Cairns. Goed, ik heb deze kans dus misgelopen, maar wie weet komen er nog andere kansen. Overigens de naam van deze man was even te moeilijk om te onthouden, dus die kan ik helaas niet noemen. Dan nu mijn Kakadu avontuur. Ik wilde niet naar Litchfield. Dat zou 4 dagen gaan duren en dat vond ik iets teveel van het goede. Er was namelijk helemaal niets. Geen winkels, geen gewone wegen, alleen maar natuur. Als je je dus wilde wassen kon dat alleen maar in een rivier. Goed, ik ben de eerste dag naar een klein watervalletje geweest. Het was eigenlijk niet veel bijzonders, Het was dus ook niet iets om de naam van te onthouden. Het was meer bedoeld om na zo'n lange rit even lekker af te koelen. Het was er overigens nog best gevaarlijk daar. De stenen waren erg glad. Een van ons had dan ook een gat in haar kin gevallen. 's Avonds is onze gids dan ook met haar naar de dichtsbijzijnde dokter gegaan. 2 Uur rijden van onze campeerplaats vandaan. Ze waren dan ook pas laat terug. Ik zelf had ook een aantal schrammen opgelopen. Namelijk er was een diep gat in een rots. Daar kon je je in laten vallen. Het was net een soort natuurlijk gevormde put. Alleen als je daar in ging, kon je er niet uitklimmen. De enige manier om eruit te komen was onder water. Er zat een gat in de rotsen waar je doorheen kon zwemmen. Iedereen had het gedaan en ze zeiden me dat het helemaal niet eng was. Ik dus met mijn stomme kop ook geprobeerd. Toen ik eenmaal in het water zat, vroeg ik waar het gat was. Het bleek dat als ik onder water keek, ik het wel zou zien. Maar ik wilde niet zonder bril onder water kijken. Ik kreeg dus een duikbril. Het duurde een eeuwigheid voor ik die ophad en aangezien ik niet kon staan, was ik dus al behoorlijk moe toen ik nog moest duiken. Goed, ik ging dus duiken. Toen zag ik dat ik nog een behoorlijk eindje omlaag moest. Toen ik er was zwom ik door het gat. Ik raakte al wat buiten adem. Ik wilde niet te diep duiken. Ik bedoel hoe eerder boven hoe beter. Ik stootte dus ook nog eens mijn hoofd. Shit, dat was pijnlijk en ik kreeg al aardig zuurstofgebrek. Maar oke, het was maar een klein eindje omhoog. Ik heb het dus overleefd. Anders had ik dit jullie nooit kunnen vertellen :-) Nou, het viel achteraf qua diepte ook wel mee, maar omdat ik een beetje angstig was raakte ik gewoon snel buiten adem. Nu weet ik dus dat ik zoiets nooit meer moet proberen. Ik wil dus ook niet gaan duiken in Cairns. Is overigens ook erg duur. Heel misschien snorkelen, maar we zien nog wel. 
Goed, de tweede dag. Op naar de eerste echte waterval. Jimjim Falls. In deze tijd van het jaar was het overigens niet echt een waterval. Het regenseizoen was namelijk nog niet echt begonnen. Toch een mooie plek om te zien en heerlijk om te zwemmen. Onze gids speelde overigens een behoorlijk potje didge (hij speelde al 7 jaar) en nam zijn didgeridoo mee. Het was iets te riskant voor mij, omdat de weg naar deze plek toe was iets te grillig en je had dus beide handen nodig om je vast te kunnen houden aan de rotsen. Na een potje te hebben gezwommen, was de gids naar een grot toegegaan en begon te spelen. Omdat we midden in een rotsig dal zaten was het dus een geweldig geluid. Ik ben er dus ook naartoe gezwommen. Ik vroeg of ik ook eens wat mocht proberen. Geen probleem. Maar helaas was het mondstuk loeigroot en kon ik er dus niet echt goed geluid uit krijgen. Het leek de gids verder ook niet echt te interesseren of ik wel of niet zou spelen. Een vreemde vogel was het. Later voelde ik me langs de kant ook behoorlijk eenzaam. Iedereen had het naar zijn zin, behalve ik. Ook al was het een mooi gebied om te zijn. Nou goed. We vertrokken weer. De volgende bestemming was Twinfalls. Dit was een echt schitterende waterval. En ik had de moed weer een beetje terug om er nog iets leuks van te maken. Deze waterval was overigens al lekker aan het vallen. Heerlijk, maar voordat je er kwam, moest je wel een behoorlijk eind afleggen. ZEMMEND! Echt vermoeiend. Daarom was het ook echt de moeite als je er eindelijk was. Heerlijk uitgerust en later naar onze overnachtingsplaats. Wat me overigens erg tegen gevallen was is dat onze gids over deze plaats absoluut niets te vertellen had. Geen dreamtime verhaal, geen verhalen over het ontstaan van het gebied. Echt jammer. Ik besefte dat ik toch wel behoorlijk was verwend toen ik naar Uluru was geweest met die andere gids. Hij was echt zo goed. Misschien kan ik nog wel eens iets meer vertellen over deze toer, maar dat komt dan nog. Goed, de laatste dag. We zijn naar de top van Twinfalls gegaan. Daar kon je naar beneden klimmen (met hulp want het was er erg stijl) en dan kon je van het uitzicht genieten en lekker afkoelen in het water. Maar aangezien ik nog niet dood wilde, :) heb ik een alternatieve route gekozen. Ik ben (als enige) een andere kant opgegaan. Lekker even afkoelen in het water en daarna naar een grot gegaan. De gids had me gezegd dat als ik daar ging kijken ik 100 verschillende rock art schilderingen zou vinden. Het feit dat ik alleen was, maakte dat ik niet al te veel risico wilde nemen en ik ben helaas niet hoog gegaan. Ik had niet al te veel tijd. Toen ik nog geen art had gezien ben ik naar de andere kant gelopen. Daar zag ik dat ik nog hoger moest, maar helaas had ik nog maar 10 minuten om terug te gaan naar de plek waar we afgesproken hadden. Helaas had ik dat dus gemist. Maar geen nood.
We zouden in de namiddag een paar echte rotsschilderingen gaan bekijken. Het was het meest bekende art gebied van heel Oz. Ik heb er schitterende schilderingen gezien. Van onder andere de god van de bliksem en donder. (zijn aboriginal naam zal ik nog wel eens opzoeken) en vele anderen. Zodra ik thuis ben zal ik alles eens helemaal gaan uitzoeken. Het is echt heel boeiend. 's Avonds terug gegaan naar het hostel en voor het eerst sinds mijn vertrek uit Nederland had ik weer eens echte frietjes gegeten. Ze worden hier alleen Franse frietjes genoemd, net als bij de Mac, maar deze waren groter. Heeerlijk!!! In het hostel voelde ik me echt weer opbloeien. Ik wilde graag naar Cairns, maar de mensen in het hostel waren echt heel aardig en ik heb het er erg naar mijn zin gehad. Ik heb overigens in hartje stad nog een boom vol Possums gevonden. Echt raar. Het was niet eens in het echte wild. 
Maar goed deze dieren waren dan ook erg gewend aan mensen. Ik ben dus maar meteen met een Possum op de foto gegaan toen ik hem aan het voeren was. Heel lief. En verrassend groot. Ik dacht dat het een soort ratten waren, maar ze zijn zo groot als een kat. Ze lijken alleen meer op een soort reuze hamster met staart en koala pootjes. Moeilijk te omschrijven.Ook nog een dag met een paar Nederlanders naar een Krokodillen Show geweest. Ze lieten de beesten naar hun eten springen. Echt spectaculair. Oh ja, ik vergeet bijna te vermelden dat ik ook nog tijdens een boottocht in Kakadu een paar in het wild levende zoutwater krokodillen heb gezien. Mooie natuur, met ontzettend veel vogels. Helaas moet ik het hierbij laten. Mijn David Hudson avontuur komt nog, zoals beloofd. xxx Ceetje! |
| 4 Oktober 2000 ; 23:19:10 |
Hallo mensen. Even sorrie hoor, voor die laatste brief. Ik was even in een zware dip. Gelukkig ben ik er voor mijn besluit om echt op het vliegtuig te stappen weer uitgekropen. Ja ik had inderdaad een beetje heimwee, maar alleen omdat ik zwaar eenzaam was. Ik kon het opeens helemaal niet zo goed vinden met iedereen tijdens de Kakadu toer. Toch was het park op zich heel erg de moeite waard. Ik vertel het jullie allemaal nog. Ik beloof het, maar mijn laatste bericht heeft zoveel email reacties opgeleverd, dat ik even wat persoonlijke mails terug gestuurd heb. Nu ben ik daar hopelijk voor even vanaf. Heb ik lekker weer tijd om mijn avonturen te vertellen. Binnenkort dus mijn avondje met "DAVID HUDSON"!!! xxx Ceetje. |
| 30 September 2000 ; 13:51:03 |
|
Zo de trip naar Kakadu zit erop. Het was een prachtige tour om te zien.
Ik heb de Jimjim Falls gezien en Twin Falls. Allebei schitterend. En heerlijk zwemmen ook. Maar ja, ben je eindelijk een beetje schoongezwommen, moet je weer een half uur teruglopen door de hitte. Je wil dan ook niet weten wat voor vuiligheid er van me af kwam na drie dagen niet fatsoenlijk gedoucht te kunnen hebben. Schrikwekkend. De gids was overigens niet echt om over naar huis te schrijven. Namelijk hij was echt een eenling. En vertelde ons bar weinig over de plaatsen waar we heen gingen. Daarom kan ik jullie er helaas ook maar weinig over vertellen. Ubirr is een plaats waar we verschillende rotsschilderingen hebben gezien. Een paar van de bekendste over heel oz. Ik heb natuurlijk foto's gemaakt en die gaan jullie ook allemaal lekker zien als het zover is.
Heb ik jullie trouwens verteld hoe het met mijn vorige toer was verlopen? Ik bedoel, ik heb jullie verteld over wat ik gezien heb, maar niet over onze gids. Dat was echt de grootste zot die ik ooit in mijn leven gezien heb. Hij was de perfecte imitator van een aboriginal, maar dat met veel humor. Eerst vertelde hij bijvoorbeeld iets over hoe een bepaalde rots ontstaan was, waarna hij zei dat ie zo af en toe bezeten raakt van een geest van een aboriginal. Waarna dat dus ook meteen gebeurde. Hij deed het fantastisch. Hij kwijlde er zelfs bij :-) Dan vertelde hij in zo gebrekkig engels zodat we het nauwelijks konden verstaan zijn versie op het ontstaan van de rots volgens de dreamtime. Nou, dat was echt niet duidelijk. Daarna keerde hij dan weer terug in zijn eigen ik en legde hij uit wat deze aboriginal bedoeld had. Eerlijk gezegd kan ik me nauwelijks nog iets van zijn verhalen herinneren, behalve over een kloof in Uluru. Over twee voorouderlijke geesten die ruzie kregen waarna ze in de rots allerlei sporen achter lieten. Speerwonden van de een en slangensporen van de ander. Deze zie je dus ook nog in de rots. Ik zal eens kijken of ik er binnenkort wat meer info over kan vinden. Dan laat ik het weten. Foto's zijn er natuurlijk ook. Ik zal hetzelfde doen over de rotstekeningen die ik gezien heb in Kakadu. |
| 23 September 2000 ; 18:41:30 |
|
Nou, hier ben ik dan zoals beloofd, vanuit Darwin dit keer. Ik heb hier eerlijk gezegd nog niet zoveel gezien, maar ik hoop lekker snel een toer te kunnen boeken door Kakadu. Dat is zo verschrikkelijk mooi. Dan nu mijn avontuur vanuit Alice. Ik heb dus een toer geboekt naar Uluru, de Olga's en KingsCanyon. Nou, we hebben eerst door de KingsCanyon gelopen. Dat was echt zeer te gek. Je voelt je net alsof je zelf een Aboriginal bent die zo door de natuur heen wandelt. Zeer mooie rotspartijen en we hebben ook wel hagedissen gezien (die kom je overigens overal tegen). Daarna om Uluru heen gereden. Toen ik die van een afstand zag moest ik even een traantje wegpinken. Het maakte me gewoonweg emotioneel. Gek hoor. Later toen ik echt dichter bij was ontdekte ik dat je zowel de rots als de Olga's in 1 oogopslag kon zien. Dat heb ik nooit geweten. 
Maar nu even iets belangrijks. Toen ik dat rondje Uluru ging maken was ik toch wel behoorlijk zwaar geschokt. Wat is dat een touristische attractie zeg. Niet leuk gewoon. Zoveel mensen en zoveel wegen ernaartoe. Zo ook de Olga's. Het stuk ongerepte natuur eromheen is helemaal niet tot zover het oog rijkt.
Maar goed, natuurlijk was het allemaal ontzettend collosaal. Toen we bij de Olga's waren zijn we daar doorheen gaan wandelen. Een tocht van minimaal 3 uur. Best vermoeiend dus en ook erg warm. Veel water was dan ook aangeraden. Het stomme was dat ik per ongeluk samen met een vrouw bijna een tweede rondje ging doen. We zagen de uitweg naar de parkeerplaats gewoonweg niet de eerste keer. Maar gelukkig hadden we genoeg water en hebben we uiteindelijk de bus terug gevonden. 's Avonds zijn we naar de zonsondergang bij Uluru gaan kijken. Dat viel pas echt tegen. Ten eerste was ik erg geschokkeerd door de mensenmassa. En toen verschenen er ook nog eens veel teveel wolken. Het was allemaal niet echt zo magisch als ze zeggen. Dat had het misschien wel kunnen zijn, maar ik kon gewoonweg niet door de mensenmassa heen kijken.
 Goed, toen het donker was zijn we gaan wildkamperen. Lekker in de buitenlucht. Kampvuur, heerlijke Chilli gegeten (niet te geloven dat dat smaakte) en slapen onder een sterrenhemel die je je nauwelijks kunt voorstellen. Ik geloof overigens dat ik het een en ander geskipt heb. Namelijk de zonsondergang vond pas de tweede dag plaats. Maar ja dat maakt niet uit. De meest interessante dingen zijn me bijgebleven. Volgende dag terug naar Uluru. We hebben daar een Aboriginal Cultureel centrum bezocht. Degenen die wilden, konden 's morgens de rots beklimmen. Ik natuurlijk niet gedaan. Dat heb ik al heel snel bij mezelf gezegd. Ik doe het niet omdat de Aboriginals het liever niet hebben. Nu was er wel een dilemma. Het is een beetje een stunt volgens onze gids. En daar zat wel wat in. Die plaatsen die voor de Aboriginals heilig zijn zijn voor ons verboden terrein en ze hebben de macht om ons het klimmen te verbieden. Dit doen ze niet en ze verdienen er zelfs een hoop geld mee. Maar goed eens gezegd nee, altijd nee. Ik kon het gewoonweg niet over mijn hart verkrijgen. Ik ben toen maar om de rots heen gelopen. Wat een afstand. We hebben er zo'n 2 uur over gedaan. Wel veel gerust onderweg. Maar het was zeker de moeite waard. Ook veel foto's gemaakt. Deze foto's zullen over een poosje ook hier te bezichtigen zijn. Heb nog even geduld. 
Nou, Daarna terug gegaan richting Alice en daar hebben we nog een kort ritje op een Dromedaris gemaakt. Dat was eigenlijk heel erg leuk, maar we kwamen alleen niet buiten de ring van het verblijf. Het was dan ook maar gratis. Misschien komt er nog eens een andere mogelijkheid.Nou, ik houd jullie voor gezien. Ik zit hier al weer een hele tijd en tijd kost ........juist, Geld!! xxx Ceetje!!! |
| 22 September 2000 ; 13:27:47 |
|
Hoi allemaal. Ik heb zojuist aan iedereen gezegd dat ik zeer snel iets van me laat weten. Bijvoorbeeld nu. Helaas is mijn tijd eigenlijk op en kan ik niet meer mailen tot over twee dagen of zo. Ik heb veel te vertellen. Maar dat moet dus nog even wachten. Ik wil alleen even zeggen dat het goed met me gaat en ik ben al lang niet meer zo ziek. xxx Ceetje! |
| 14 September 2000 ; 17:03:11 |
|
Een dagje is verstreken en Celinda wordt zieker en zieker. Ik zit helemaal verstopt van de verkoudheid maar ik ga door. Ik heb deze dag en de volgende nog wat rust. Morgenavond pas ga ik met de bus richting Coober Pedy. Dat duurt nog een hele nacht voordat ik daar ben. Eenmaal daar zal ik ook nog 24 uur rustigaan kunnen doen. Ik kan natuurlijk een rondrit door het plaatsje doen. Dat kost me niet zoveel inspanning. Maar als ik eenmaal in Alyce zit, dan wordt het anders. Het wordt lopen, klimmen enz. Ik hoop echt dat het dan al weer een stuk beter met me gaat. Maar natuurlijk zijn we dan ook weer een dag of 3, 4, verder. Goed, Ik zal jullie nog even vertellen wat ik deze dag gedaan heb. Zoals gezegd, ben ik naar die Aboriginal gallery geweest. Daar zou een man komen die me verder kon helpen met de reis naar mijn wens te vervolgen. Helaas was de man naar wie ik zou worden doorverwezen (een didgeridoospeler) niet aanwezig, dus heeft die ander me maar gewoon zoveel mogelijk aan papier info gegeven en adressen en dergelijken. Ik heb een adres op internet gekregen en een email adres. Het adres is: http://members.tripod.com/tal_kin_jeri/ Ik heb er zelf nog niet op gekeken, maar ik ga het zeker doen. Verder heb ik met een aboriginal vrouw gepraat die daar werkte. Ze was erg aardig en bood me aan om alles gewoon zonder toegangsprijs te bekijken. Erg mooi. Ik heb er nog een dans gezien van een Strait Islander. Erg leuk. Die man was ook erg enthousiast en het was werkelijk de lelijkste aboriginal die ik ooit heb gezien. Echt een monster, maar zeker heel erg aardig. Helaas kan ik jullie nu nog niet zoveel nieuws vertellen, behalve dat ik nog naar de grootste aboriginal Art Gallery ben geweest in heel Oz. Eerlijk gezegd zei het me niet zoveel. Veel dingen die ze van vroeger gevonden hebben en heel veel filmpjes over het leven van deze mensen vroeger, maar wat mij persoonlijk interesseert is hoe ze nu leven. Dat vond je daar dus niet. Ik zal als ik terug ben in het hostel eens goed al de formulieren doorlezen en dan laat ik jullie nog wat boeiende dingen lezen. Verwacht niet zo heel veel, want mijn reis gaat al weer bijna voort. xxx Ceetje. |
| 13 September 2000 ; 16:30:22 |
Hallo alemaal. Nu vanuit Adelaide. Ik heb een fantastische 3 daagse trip gehad naar hier. Via The Great Ocean Road. Een hoop kangaroo's gezien en ook 1 Koala maar helaas. Maar hij zat wel behoorlijk laag in een boom. zo lief. Ik dacht toen ik daar was, (het was overigens een oude vulkaan krater waar ik even de naam van kwijt ben) helaas dat ik geen emu had gezien. Toen het plots begon te regenen zijn we terug het busje in gegaan en hebben we wat warms gedronken. Overigens waren we maar met zo'n 12 man met de gids meegerekend. Erg gezellig en allemaal leuke mensen.
We zaten een poosje te leuten en plots riep iemand heel hard "KIJK!!!" Dus iedereen naar buiten kijken. Stond er dus gewoon een Emu pal naast de bus. We deden de deur open en iedereen foto's maken natuurlijk. De emu bleek absoluut niet bang te zijn. Hij was juist heel erg nieuwsgierig en sommigen waren zelfs bang dat ie de bus in zou komen. :-). Gelukkig is dat niet gebeurd. Overigens, het zijn echt de lelijkste beesten die ik in Oz gezien heb (op een kakkerlak in de keuken na dan :) ). Met de groep hebben we overigens een nacht in een boerderij geslapen en daar heb ik mijn eerste didgeridoo concert gegeven. Iedereen vond het prachtig. Maar dan ook echt iedereen. Dat verbaasde me, want in Nederland is dat lang niet altijd zo. Waarschijnlijk toch omdat iedereen Oz gek was of zo. De gids vond ook dat ik erg goed was en hij kan het weten, want hij heeft natuurlijk al veel vaker iemand horen spelen. Nu in Adelaide heeft iemand van het reisbureau hier me een adres gegeven van een Aboriginal Cultural Institute. Hij heeft me horen praten over mijn plannen en hij vertelde me dat daar een aantal Aboriginals werken die me wel wat informatie kunnen geven. We hebben meteen een afspraak gemaakt en ik ga er morgen heen. Een voordeel is dat ik nu niet eens meer hoef te betalen, wat ik anders wel had moeten doen. Ik ben echt benieuwd. Wel hebben ze me gevraagd om mijn eigen didgeridoo niet mee te nemen. Het schijnt dat de mannen die daar werken me niet mee willen helpen advies te geven over hoe te spelen. Alleen willen ze me helpen met het zoeken van een plaats waar ik persoonlijk wat gemakkelijker mijn gang kan gaan. Ik kan al bijna niet meer wachten. Na morgen vertrek ik overigens met een bustoer naar Coober pedy en vanaf daar naar Alice springs. Ik heb daar een driedaagse toer geboekt naar Uluru en de Olga's met alles erop en eraan. Kamperen in de buitenlucht en slangen vangen en ook bergen beklimmen. Wel zit daar het beklimmen van Uluru bij. Daar neem ik natuurlijk niet aan deel. Ook wel fijn, want ik ben niet zo'n klimmer. Maar er blijft geloof mij nog genoeg over. Daar ben ik van overtuigd. Ze noemen het niet voor niets een ECHTE backpackers toer. Je moet dus wel een beetje tanden bijten en als je een paar dagen niet kan douchen, moet je daar ook tegen kunnen, want dat kan dus ook niet overal. Goed, als ik de reis achter de rug heb, zal ik laten weten hoe het was en natuurlijk ook de ervaring die ik morgen ga op doen. Maar verwacht niet zo snel iets. Het kan weer even duren. Ik ben van plan om voorlopig een langere tijd in Alice te blijven, dus vanuit daar zullen jullie weer wat vaker iets van me horen. xxx Ceetje! :-) |
| 8 September 2000 ; 0:01:36 |
Tien minuten om te tikken, dus ik maak het
vandaag niet zo vreselijk lang. Maar wel iets leuks te melden. Ik heb gisteren
eindelijk mijn eerste echte interessante dag gehad. We zijn naar een berg
in de buurt geweest. Dendenong of zo iets. Het was er wel wat bebouwd met
wegen en huizen en zo, maar toch een mooi stukje regenwoud gezien. Wel
heel nat en koud overigens.
Er zaten daar heel erg leuke vogeltjes, familie
van de papagaai en ze hadden een heel mooi rood met blauwpaarse kleur.
Ze waren ook erg eigenwijs. Je mocht ze voeren en dan kwamen ze dus echt
op je zitten. Sommigen van ons hadden soms wel vijf vogeltjes op hun lichaam.
We hebben in het gebied een barbeque gehad en daarna zijn we naar de top
van de berg geweest. We konden heel mooi Melbourne zien liggen. Terwijl
we er toch zo'n 1,5 uur rijden vandaan waren. ongelofelijk. Nu komt het
allermooiste van die dag.
Ik ben met het hele stel naar een beelden tentoonstelling
geweest. In de openlucht. In de bossen hadden ze allerlei mysterieuze paadjes
geplaatst en daar hadden ze op rotsen en boomstronken kleibeelden geplaatst.
Het waren allemaal Aboriginal skulpturen. Echt heel erg mooi. Ook had ieder
beeld een boodschap. Ik zal eens kijken of er een site is die er heen verwijst,
of naar die overleden kunstenaar die die beelden gemaakt heeft. In ieder
geval moet je denken aan een soort bosnymfen, maar dan waren het Aboriginals.Zo, dat was het helaas. xxx Ceetje. |
| 4 September 2000 ; 15:35:53 |
Zo allemaal. Hier zit ik dan. IN MELBOURNE.
Eindelijk. Dit is mijn tweede dag en eigenlijk de eerste dag waarin we
de stad echt zijn in gegaan. De jetlag ben ik al een beetje teboven. Goed
waar zal ik beginnen. Met het vliegtuig naar HongKong. Ik ben er achter
gekomen dat ik vliegen niet echt het leukste is wat er bestaat. Ik heb
me die eerste vlucht niet echt lekker gevoeld. Later ging het gelukkig
beter.
Deze laatste vlucht is echt schitterend geweest.
Gelukkig zat ik bij het raam en heb ik het schitterende wilde landschap
van Oz geweest. kilometers ongerepte natuur zo ver als je kunt kijken.
Erg droog, maar de woestijn is erg mooi. Overigens geen plek die je moet
gaan bezoeken, anders overleef je het niet :-)
Goed, ik houd jullie op de hoogte en ik kan jullie verder alleen maar zeggen dat ik het hier echt helemaal naar mijn zin heb. Ook met de andere backpackers. Helaas is dat nog maar voor even, want over 2 dagen gaat ieder zijn eigen weg. Maar dan wordt het waarschijnlijk pas echt interessant. 
xxx Ceetje. |
| 29 Augustus 2000 ; 23:54:07 |
| Vandaag is er sinds het laatste verslag
een dag verstreken. Met andere woorden, het is nu nog 3 nachtjes slapen.
Ik begin al aardig zenuwachtig te worden en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet zo prettig vind. Ik ben behoorlijk van de wap. Ik wil graag alles wat ik nog moet doen op een rijtje zetten, maar ook al schrijf ik alles op, toch weet ik niet waar ik daarna nog aan moet beginnen. Gelukkig heb ik nu nog een moeder die me met de laatste (zware) dagen een beetje wil helpen. Wat ik in elk geval vandaag gedaan heb is: een lijst gemaakt van de spullen die ik wil meenemen. Verder heb ik een discman gekocht en ik ben naar de tandarts geweest. Dat was wel even belangrijk, want daarna kan het voorlopig een hele tijd niet meer gecontroleerd worden. Gelukkig had ik geen gaatjes. Wel moet ik goed poetsen. OOK IN OZ! Wat ik zelf erg belangrijk vind van de laatste paar dagen is, dat ik alle vrienden nog even gedag kan zeggen. Vanavond zijn er dan ook nog een paar mensen op visite geweest. Erg gezellig was dat. Verder heb ik niet zo veel te melden over vandaag. Alleen, dat ik hoop dat het morgen iets rustiger is in mijn hoofd. Tenslotte is er niets om me druk over te maken. Dat weet ik, maar er gebeuren zoveel chemische dingen in mijn lijf dat ze onontkomelijk zijn. Jullie horen nog wel van me hoe de laatste dagen voor mijn vertrek zullen verlopen. xxx Ceetje! |
| 28 Augustus 2000 ; 0:33:10 |
| Zo, dan verklaar ik bij deze Celinda's Dagboek
voor geopend.
Ik zal me eerst maar een voorstellen. (Voor diegenen die dat nog niet weten dan) Ik ben dus die Celinda hierboven op het fotootje. Verder ben ik 23 jaar (vrijgezel :) ) en ik heb zojuist mijn HAVO diploma behaald. Een hele prestatie, want daarvoor is het me nooit gelukt om een MBO studie af te maken. daarom koos ik maar voor het volwassen onderwijs. Hierna wil ik (als ik terug kom van mijn grote reis) waarschijnlijk kunstacademie gaan doen. Nog even iets over die foto. Niet de allerbeste foto, maar er komt nog een betere. Voor de mensen die deze website al eens goed bekeken hebben, jullie hebben mij vast al op een heleboel andere foto's samen met Roland gezien. We zijn namelijk goede vrienden en we hebben mekaar leren kennen toen we didgeridooles kregen van Ian Hakker in Eindhoven. Die dagen haden we nog niet zo'n band als nu, maar een jaar na afloop van de laatste cursus ongeveer kwamen we mekaar weer tegen en het klikte. Nu doen we zowat alles wat ook maar enigszins met didgeridoo te maken heeft samen en zo mag ik op zijn site een dagboek gaan bijhouden over mijn avonturen die ik in Oz (Australië) ga beleven. Goed, dat dus even in het kort. Wat betreft de didge, ik speel nu zo'n drie jaar en ik heb in middels van een aantal echt grootmeesters in de didgeridoo les gehad en ben uiteindelijk ook zelf les gaan geven. Deze mensen zijn: Alan Dargin
Deze mensen hebben de passie die ik al had voor het instrument, maar ook voor het land en voor de aboriginal cultuur alleen nog maar groter gemaakt en daarom vond ik het de hoogste tijd worden dat ik dit alles maar een met eigen ogen moest gaan bekijken. Goed, dit alles gaat er nu echt van komen. Om precies te zijn op 1 septemer. Dat zijn 5 nachtjes slapen nog, dus het aftellen kan beginnen. Tellen jullie mee? (Ik hoop het want ik vind het best een beetje eng) Wat zijn nu precies mijn plannen? Ik ga dus als backpacker Oz door reizen. Dat doen veel jongeren van tussen de 18 en 26 jaar en speciaal voor deze groep zijn er verschillende backpackers organisaties. Ikzelf ga via de "Australian Backpackers". Dat leek me beter, want dat geeft me een veilig gevoel. Je kunt altijd bij ze terecht voor vragen en dergelijke. Later zal het waarschijnlijk allemaal wel los lopen. Wat ik belangrijk vind om te vermelden, is dat ik niet van plan ben om die dingen te doen die veel backpackers doen. Zoals van stad naar stad trekken en daar alles bekijken. Maar vooral ook daar 3 maanden te blijven werken en iedere avond met de anderen uit gaan en veel zuipen en zo. Nee, mijn doel, (en jullie raden dat natuurlijk allemaal meteen) is in contact komen met veel Aboriginals en iets proeven van hun cultuur (en natuurlijk veel muziek maken als dat lukt). Ik weet, het zal niet zo heel gemakkelijk zijn, (zeker niet als didge spelende vrouw) maar wie niet waagt wie niet wint. Waarschijnlijk zal het voor mezelf ook wel heel confronterend zijn, want ik wil gewoon meemaken dat hoe weinig je ook hebt, je toch gelukkig kunt zijn en dat je je één kunt voelen met de natuur. Ik wil die rust wel een voelen in mezelf. Dat lijkt me heerlijk. Daarbij hoop ik ook met dit dagboek jullie een klein beetje dat gevoel te kunnen meegeven. Ik wens iedereen al vast heel veel leesplezier. Tot snel!
xxx Ceetje. |
Een van de dieren die iedereen die gaat duiken zeker tegenkomt is Wally. Ik noem hem persoonlijk Willy (veel leuker). Dit is een bijzonder grote vis van zo'n halve meter groot. Hij is vrij rond en dik en hij is zo'n beetje de lelijkste vis van het rif. Toch is ie een van de leukste vissen om tegen te komen. Namelijk deze vis beschouwt je als zijn maatje en hij zal je de hele tijd dat je onder water blijft blijven volgen en hij laat zich ook vasthouden, aaien knuffelen noem maar op heel gek. Helaas heb ik geen foto gemaakt van hem, overigens van niets onder water helaas, maar ik heb al een ansicht kaart gezien waar ie op staat. Ik zal hem dus zeker aan Roland sturen zodat ie hem op deze pagina kan zetten. Ook heb ik een haai gezien. Ze komen er niet zo heel erg veel voor, maar als je er een ziet is dat echt bijzonder. Ze zijn niet zo groot. Zo'n 80 cm. lang en ongevaarlijk voor mensen. Verder heb ik ook nog gesnorkeld en ik weet zeker dat ik ooit in mijn leven weer zal duiken in het rif. Het is echt voor herhaling vatbaar.
Gekko's. Daar zit Australie vol mee. Je ziet ze overal en ze zijn zo verschikkelijk schattig. Ze zijn grijs en ze zijn zo'n 10 cm. lang meestal. Voor degenen die niet weten wat een gekko is, het is een soort hagedisje, maar het leuke aan deze hagedisjes is dat hun pootjes teentjes hebben met zuignapjes. Hiermee kunnen ze gemakkelijk op ramen klimmen. Verder komen ze alleen 's nachts tevoorschijn, om op vliegjes te jagen. Erg leuk om te zien. Ook hebben ze een prachtig geluidje. Moeilijk te omschrijven hoe het klinkt. Het enige wat ik kan zeggen dat er ondanks dat ze zo klein zijn toch een behoorlijk geluid kunnen voortbrengen. De gekko is ook iets wat het in Oz op de markt goed doet. Foto's, prenten op t-shirts, knuffels en zelfs Tattoo's zijn hier veel gezien. Ik denk dat de grootste reden nog altijd is omdat de pootjes zo leuk zijn.
Voor degenen die het verder weten willen, ik heb al mijn dreads af laten knippen. Ik kreeg er schoon genoeg van. Ik onderhield ze niet goed meer en hoe vaker ik ze waste hoe meer ze gingen pluizen. Kort haar dus. Weten jullie dat ook weer. Hopelijk herkent iedereen me nog op mijn paspoort. -) En natuurlijk iedereen thuis. Trouwens wel een heerlijk gevoel als het zo warm is. Lekker geen haren in mijn nek. Wel gek hoor, maar lekker fris.
Over HongKong zal ik verder niet veel woorden vuil maken, aangezien
het zelf al een behoorlijk smerige stad is. Veel, maar dan ook heeeeel
veel lichtreklame en allemaal in onleesbaar Chinees. Wat we gedaan hebben
die dag. We hebben een bus gepakt die ons naar de Peak reed. Daarvoor moesten
we eerst naar HongKong Island met de Pont. Best leuk. Eenmaal in de bus
konden we heerlijk van de bergen genieten. Helaas was het vreselijk benouwend
en regenachtig weer dus toen we even later boven waren hebben we van heel
het uitzicht nouwelijks iets gezien. Pas toen we weer beneden waren, was
het weer wat opgeklaard. We hebben ons daarna verzameld en zijn we door
gevlogen naar Melbourne met een tussenstop in Adelaide. (een uurtje maar,
dus we hebben niets gezien helaas)